Wanneer zeg je dat het genoeg is?

In een tijd waar steeds meer nieuwe restrictieve maatregelen geïntroduceerd worden, komt de eigen verantwoordelijkheid voor je werk steeds meer om de hoek kijken. Je wordt steeds meer geconfronteerd met lastige kwesties waar je voelt dat je een keuze mkoet gaan maken. Durf je die te nemen?

Stel, je bent politieagent en je moet optreden tegen iemand die de avondklok negeert, terwijl jij zelf ook tegen de avondklok bent. Wat doe je dan?

Of je hebt een baas die jou verplicht naar kantoor te komen, terwijl jij vindt dat je voor je eigen veiligheid en gezondheid beter thuis kunt werken. Wat doe je dan?

Keuzes

Of je nu voor of tegen mondkapjes bent, voor of tegen verplicht testen, of je nu vindt dat de maatregelen te streng zijn of juist te zwak, je zult je vaak afvragen: “Wanneer is het voor mij genoeg geweest?” Hoe lang kun je door gaan met iets waar je niet achter staat?

Uiteraard is een dialoog aangaan met je baas of opdrachtgever het eerste wat je zou moeten doen. Helaas, de samenleving is zo sterk gepolariseerd inmiddels dat je waarschijnlijk verzandt in een welles-nietes discussie over onderwerpen waar beide geen echt verstand van hebben.

Wat doe je dan? Wat is voor jou de laatste druppel?

De ultieme vraag

Volgens mij is de ultieme vraag: accepteer je de macht die een ander over je uitoefent? Die ander kan je baas zijn, je opdrachtgever, de overheid, je levenspartner of wie dan ook. Wie beslist er uiteindelijk over jouw leven?

Zoals ik al vaker heb aangegeven op deze site, ontslag nemen is geen oplossing. Maar het opent wel deuren náár oplossingen. Je neemt namelijk het heft in eigen handen. En daar gaat het om. Wellicht vind je andere mogelijkheden voor zelfsturing. Jij bent de kapitein van jouw leven.

Rebel!

En daarom moedig ik aan rebels te zijn. Niet om in opstand te komen tegen anderen. Zeker ook niet om het werk van anderen kapot te maken. Maar juist wel om voor jezelf op te komen.

Uiteindelijk is maar één iets wat wel macht over jouw fysieke leven heeft. En dat is de dood. En dood gaan, dat doen we allemaal, dus in feite hoeven we daar geen angst voor te hebben, en daarmee is die macht dus ook onder controle. Maar op het eind van het leven, als je op het punt staat alles kwijt te raken van wat je hebt opgebouwd… hoe kijk je dan terug? Heb je gedaan waar je in geloofde?