Nancy: YES, we kunnen het wel!

Voor de duidelijkheid: ik heb geen ontslag genomen, maar in overleg met mijn werkgever samen besloten er een punt achter te zetten. Ik had het wel moeten doen, ontslag nemen, en veel eerder al, maar ik durfde niet. Het zou veel pijn hebben gescheeld. De signalen konden niet duidelijker zijn, maar ik schoof ze weg. ‘Denk aan de kinderen… Wie geeft in deze tijd een vast contract op? Het ligt vast aan mezelf… Pak een nieuw project op, misschien dat je dan weer de drive vindt, etc.’ Dat spookte continu door mijn hoofd.

Ja, ik dacht aan de kinderen en dat vast contract was fijn, maar het begon zo langzamerhand een blok aan mijn been te worden. Ik werd er niet gelukkiger van en nieuwe projecten opzetten gaven geen voldoening meer. Het hield me op een plek dat op zich prima was, maar ik wist dat ik ergens anders moest zijn. Hoe langer dat duurde, hoe meer dat begon te knagen. En knagen deed van alles al een tijdje. Zeker vanaf mijn scheiding. Ik zag mijn scheiding als een nieuwe kans en had me voorgenomen eindelijk te gaan leven zoals ik het diep van binnen voor mezelf wilde.

Het laatste duwtje
Toen gebeurde er iets heel vervelends op kantoor. Iets dat ver over mijn grenzen ging, me wakker schudde en me het laatste duwtje gaf op de weg die ik na mijn scheiding was ingeslagen. Ik had jaren gedroomd over het zelfstandig ondernemerschap en had veel ideeën en plannen waar ik niets mee deed. In mijn dromen was het altijd: ‘Ooit ga ik dit doen, ooit ga ik dat doen, wanneer ik de loterij win, etc.’ Ik realiseerde me toen dat ‘ooit’ ‘nu!’ was geworden en nam me voor nu echt mijn hart te volgen en te doen wat goed voor mij was. Wat volgde was een periode van mezelf herontdekken. Mezelf herinneren wie ik was. Ik heb er hard aan gewerkt en flink in tijd, diepgang en geld in mezelf geïnvesteerd. Het grappige is: Alle inzichten die ik in die periode had, wist ik al! Ik had ze alleen zo ver weggestopt dat ik ze ‘vergeten’ was. Ik weet nog dat ik aan het begin van die fase tegen mijn vriend zei: ´Ik zou tegen iedereen willen zeggen dat niets moet!´ We hebben er beiden heerlijk om gelachen toen.

Niets moet
En wat doe ik nu bijna een jaar later? Tegen iedereen zeggen dat niets moet! Min of meer…
Om een lang verhaal kort te maken. Toen ik zelf in dat proces zat, viel het me op hoeveel meer vrouwen er in het zelfde schuitje zitten. En specifieker: hoeveel moeders er zijn met pijn. Ze leven met teleurstelling, afwijzing, gaan gebukt om wat anderen van ze denken, kunnen zich niet losmaken van ongezonde (liefdes)relaties, voelen hun kracht van binnen kriebelen, maar weten niet hoe er mee om te gaan of zijn bang hun ware ik te laten zien en voor zichzelf op te komen. Moeders willen het beste voor hun kinderen en gezin, maar raken zichzelf vaak kwijt onder die laag liefde en verantwoordelijkheid. Ik heb besloten gescheiden moeders te helpen hun pijn als springplank te gebruiken naar een betere en gezondere relatie met zichzelf. Na een scheiding moeten veel moeders hun leven opnieuw inrichten. Dat is een mooi moment om het nu eindelijk te gaan doen, zoals zij het voor zichzelf willen.

We kunnen het wel!
Ieder keer wanneer ik een moeder spreek bij wie het kwartje valt, denk ik ‘YES!’ we kunnen het wel! Mijn plannen zijn groot. Momenteel loopt er een grote enquête, waarin ik in drie korte vragen onderzoek wat gescheiden moeders willen. Daarnaast lanceer ik binnenkort een programma, waarbij ik intensief 1 op 1 met gescheiden moeders ga werken. Ook staat het uitgeven van mijn boek staat op de planning.

Kijk voor meer informatie op www.nancyhart.nl of mail naar info[@]nancyhart.nl.