Danielle: Extra (ver)zetje

Wij waren een gezin, waarvan beide ouders vier of zelfs vijf dagen werkten. Onze dochter zat vier dagen op de kinderdagopvang. Dat is veel, maar wij zagen dat ze enorm genoot van alle kindjes om haar heen. Mijn echtgenoot nam toen ze twee jaar oud was ouderschapsverlof op, zodat onze dochter één dag extra thuis kon zijn. Deze periode van een jaar heeft mijn echtgenoot heel erg leuk gevonden. Je kon onze dochter zien veranderen in een nog vrolijker meisje. Toen begon het bij mij te knagen….
ik wilde mijn werkgever vragen of ik vanaf september een jaar met sabbatical mocht. Alleen zag ik in mijn contract niets over deze mogelijkheid. Sterker nog, als je minder dan vier dagen wilde gaan werken kon je een gerechtelijke procedure starten.

Uiteindelijk nam ik een tussenbeslissing door 100% ouderschapsverlof aan te vragen (wat ze niet konden weigeren), waardoor ik een jaar lang twee dagen per week aan het werk zou gaan.
Al snel bleek dat ze deze optie totaal niet zagen zitten en er werd mij dan ook nog in hetzelfde gesprek ‘outplacement’ aangeboden. Iets waar ik totaal niet op zat te wachten. Een gering aanbod van banen voor twee dagen per week deed mij beseffen dat dit aanbod niet in mijn voordeel zou zijn.

De volgende dag kwam ik terug op hun voorstel. Het extra zetje dat ik – blijkbaar – nodig had was een ‘vergoeding’ ter hoogte van het bedrag aangaande het ‘outplacement’ traject. Als dat nog niet genoeg was mocht ik na een opzegtermijn van drie weken weg!

Toegegeven dat ik dus flink wat hulp heb gekregen om ontslag te nemen, was het een Eureka gevoel toen ik mijn ontslagbrief aan mijn werkgever overhandigde. Ik had voor mijn gevoel net op tijd aan de bel getrokken, anders was ik wellicht met een burn-out in de ziektewet terecht gekomen.

De eerste ‘vrije’ maanden waren wat onwerkelijk en ik kon met moeite van het mooie weer genieten. Langzaam aan kwam het besef dat dit de mooiste tijd is om volledig verantwoordelijk te zijn voor de opvoeding van je kind.
We stapten regelmatig op de fiets naar Scheveningen om daar op het strand te spelen, bij een strandtentje wat drinken en trampoline springen. Je krijgt een totaal andere invulling van je dagen en na een aantal maanden vroeg ik me af hoe ik de opvoeding ooit met werk heb kunnen combineren.

Mijn inmiddels 3½ jarige dochtertje heeft net als ik genoten van alles wat we samen hebben ondernomen. Ook heeft ze veel sprongen gemaakt, zoals zindelijk worden, niet meer slapen tussen de middag, slapen in een groot bed en een duidelijk gesprek voeren. Zo leuk om te zien hoe trots ze is op wat ze heeft bereikt. Ik kan deze periode van het leven van je kind iedere moeder en/of vader aanraden.

Ondertussen ben ik weer langzaam aan het zoeken naar werk. Niet meer voor tweeëndertig uur, maar maximaal vierentwintig. Het liefst werk ik tijdens schooluren, zodat ik dadelijk onze dochter kan brengen en halen en geen gebruik hoef te maken van buitenschoolse opvang.

Het is grappig om te zien hoe ik zelf veranderd ben. Altijd schreeuwde ik dat ik nooit een hele week thuis zou kunnen zitten met onze dochter. Wat een verkeerde gedachte was dat. Ik zou niet anders willen, maar financieel gezien moet ik nu wel weer een aantal uur per week gaan werken.
Da’s jammer.