Welke kleur ben jij?

‘Enne… welke kleur ben jij?’ Verbaasd keek ik haar aan. Althans, dat probeerde ik. Ze keek steevast naar de iPad die ze vasthield op haar schoot. Ik kreeg geen oogcontact met haar. Alles wat ik vertelde voerde ze in op haar tablet. Ik was al aardig afgeknapt, omdat onze meeting een uur later begon dan afgesproken. Het was haar fout, maar excuses konden er niet vanaf.

‘Wat bedoel je precies met welke kleur ik ben?’ vroeg ik. Ik had gereageerd op een freelanceklus en sprak met het bemiddelingsbureau. Dit bureau onderscheidde zich door langetermijnrelaties aan te gaan met de freelancers, aldus de dame wier hoofd blijkbaar te zwaar was om mij recht aan te kijken.

Welke kleur ben ik?

Met ‘kleur’ bedoelde ze wat voor type persoon ik ben. Blauw is analytisch, rood is doelbewust, geel is verzorgend, enzovoorts. Ik vertelde haar dat ik niet zo in dit soort classificaties geloof. Ik deelde dat ik diverse testen gedaan had en dat er telkens een ander antwoord uitkwam. Het hoofd zonder zichtbaar gelaat sprak: ‘Ja, ik begrijp wat je bedoelt. Maar welke kleur ben je het meest?’

‘In dat geval ben ik alle kleuren.’ Geen idee of dat een mogelijkheid was om in te vullen op haar iPad. Eigenlijk wilde ik haar vertellen over mijn filosofie over persoonlijkheidstesten, maar ik besloot wijselijk mijn energie te sparen.

Principekwestie
Ik geloof namelijk, puur uit principe, dat elk mens uniek is in samenstelling. De natuur is zo prachtig en complex, je kan niets classificeren in hokjes. Elke poging tot personality pigeonholing is per definitie een verarming van de werkelijkheid, van JOUW werkelijkheid. Een persoon kan je niet mappen op een één-dimensionele schaal, ook niet in 2D, 3D en hoeveel variabelen en parameters je ook maar wilt meten.

Let wel: ik wil best geloven dat die testen je enigszins verder kunnen helpen, al was het alleen maar dat je eens de tijd neemt om jezelf onder de loep te nemen. De uitslag van zo’n test is echter veel minder relevant. Het is een momentopname, zonder enige verklarende context. Je kunt daar alleen iets zinnigs uithalen als je jezelf al goed kent.

Wat kies je?
Maar er geldt een groot gevaar in dit soort testen: het maakt mensen apatisch. Ze leggen zich neer bij het oordeel van zo’n test. Lekker makkelijk natuurlijk, want dan is er geen noodzaak om aan jezelf te werken en houd je alles simpel. De uitslag van zo’n test wordt vanzelf werkelijkheid. Einde persoonlijke groei.

De vraag is: wil jij de rest van je leven zo doorgaan en geef je je over… of zit er nog een vechtersbaas in je die zegt dat jij meer bent dan dat? Het antwoord hierop is niet eenvoudig. Verder ontdekken wie je bent, wat je wilt en wat je passie is, vraagt veel energie en kan een pijnlijk confronterend proces zijn. De echte vraag achter ‘Wat wil je’ is dus eigenlijk “Wil je écht weten wat je wilt”. De keuze is aan jou.

Ik ben bang dat het bemiddelingsbureau geen langetermijnrelatie met mij heeft opgebouwd… Jammer, het was uiteindelijk een kwestie van een extra checkboxje zetten op het formulier, getiteld ‘ondefinieerbaar’.